الْحَمْدُ لِلّهِ اَلَّذِى لا یَبْلُغُ مِدْحَتَهُ الْقائِلُونَ،
سپاس خدائی را که سخنوران در ستودن او در می مانند،
انسان کسی یا چیزی را که بطور کامل نمی شناسد نمی تواند مدح و ستایش کند.
وَ لا یُحْصِى نَعْماءَهُ الْعادُّونَ، وَ لا یُوَدِّى حَقَّهُ الْمُجْتَهِدُونَ،
وشمارگران شمردن نعمتهای او ندانند، وکوشندگان حَقِّ اورا گذاردن نتوانند،
شمارش نعمتها تنها بعد از شناخت آنها و نیز با محدودیت و قابل شمارش بودنشان امکان پذیر می باشد.
اَلَّذِى لا یُدْرِکُهُ بُعْدُ الْهِمَمِ،
خدائی که پای اندیشه تیز گام در راه شناسائی او لنگ است ،
یعنی شناسائی خدا برای بشر امکان پذیر نمی باشد.
وَ لا یَنالُهُ غَوْصُ الْفِطَنِ،
و غوّاصان دریاى علوم و دانشها ، دستشان ازپى بردن به کمال هستیش کوتاهاست .
اینجا امیر المومنین بصراحت می فرمایند که شناخت خدا حتی برای عالمان بزرگ نیزمیسّر نمی باشد.درکلام دیگری از امام باقرالعلوم می بینیم که ایشان می فرمایند:و فی کلام الإمام أبی جعفر محمد بن علی الباقرع إشارة إلى هذا المعنى حیث قال: کُلَّمامَیَّزتُموُهُ بِأَوهامُکُم فی أَدَّقِّ مَعانِیهِمَخلوُقٌ مَصنوُعٌ مِثلُکُم مَردوُدٌ إِلَیکُم ولعل النمل الصغار تتوهم أن لله تعالى زبانیتین فإن ذلک کمالها ویتوهم أن عدمها نقصان لمن لا یتصف بهما وهذاحال العقلاء فیما یصفون الله تعالى به.((بحارالأنوار(ط-بیروت)،ج66، ص:293)
امام صادق علیه السّلام می فرمایند:قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ جَمِیلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِذَا انْتَهَى الْکَلَامُ إِلَى اللَّهِ فَأَمْسِکُوا- وَ تَکَلَّمُوا فِیمَا دُونَ الْعَرْشِ وَ لَا تَکَلَّمُوا فِیمَا فَوْقَ الْعَرْشِ، فَإِنَّ قَوْماً تَکَلَّمُوا فِیمَا فَوْقَ الْعَرْشِ فَتَاهَتْ عُقُولُهُمْ حَتَّى إِنَّ الرَّجُلَ کَانَ یُنَادَى مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ – فَیُجِیبُ مِنْ خَلْفِهِ وَ یُنَادَى مِنْ خَلْفِهِ فَیُجِیبُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ قَوْلُهُ (ع) إِنَّهُ مَنْ تَعَاطَى مَأْثَمَةً هَلَکَ- فَلَا یُوصَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا بِمَا وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ عَزَّ وَجَل (تفسیر القمی، ج1، ص: 26)
هنگامیکه سخن درباره خدا بمیان بیاید دست نگهدارید و درباره زیر عرش سخن بگوئید و از فوق عرش خدا سخن نگوئید.
اَلَّذِى لَیْسَ لِصِفَتِهِ حَدُّ مَحْدُوْدٌ ، وَ لا نَعْتٌ مَوْجُودٌ ،
آنکس که براى صفاتش حدى نیست و اوصاف کمالش را توصیف نتوان کرد،
وَ لا وَقْتٌ مَعْدُودٌ وَ لا اَجَلٌ مَمْدُودٌ،
در زمان نمی گنجد و سرآمدی معین برایش وجود ندارد.
فَطَرَ الْخَلائِقَ بِقَدْرَتِهِ، وَ نَشَرَ الرِّیاحَ بِرَحْمَتِهِ، وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَیَدانَ اَرْضِهِ.
مخلوقاترا با قدرت خودآفرید،و با رحمتش بادها را پراکند،و اضطراب و لرزش زمینرا به وسیله کوهها،به مهار کشید .
در این جا امیر المومنین که بفرموده خودشان به راههای آسمان از راههای زمین آشناترند راه صحیح خدا شناسی واهمیت فوق العاده آنرا یاد آوری فرموده و نشان می دهند که بعد از اقرار به حیرت در شناخت خدا تنها این راه را باید از معصومین آموخت