امام علی(ع) در خطبه نود و نهم نهج البلاغه از زهد و ترک دنیاپرستى سخن مى گوید و می فرماید: او را بر نعمتهایى که عطا فرموده ستایش مى کنیم و در کارهاى خود از او استعانت مى جوئیم، از او سلامت در دین مى خواهیم همان گونه که تندرستى در بدن از او تقاضا داریم. اى بندگان خدا شما را به ترک این دنیائى که سرانجام شما را رها می سازد توصیه مى کنم گرچه شما ترک آنرا دوست ندارید، دنیایى که جسمهاى شما را کهنه و فرسوده مى کند با اینکه دوست دارید، همیشه تازه و نو باشید. شما و دنیا به مسافرانى مى مانید که تازه گام در جاده نهاده اند احساس مى کنند به انتها رسیده اند و تا قصد رسیدن نشانه اى در وسط راه مى کنند گویا به آن رسیده اند. آن چنان دنیا به سرعت مى گذرد که هنوز گام در آن نگذارده پایان مى یابد. در حالی که براى رسیدن به مقصد نهایى باید راه زیادى را بپیماید. اما چگونه مى تواند به مقصد برسد کسى که روز معینى در پیش دارد و از آن تجاوز نخواهد کرد. مرگ به سرعت او را می راند و عوامل مختلف او را به زور و برخلاف میل به جدایى از دنیا وادار مى سازد.